
Ән сөзіне аса байыппен қарайтын, ән айтқан кезде ұлттық нақышты, ұлттық бояуды жоғалтпауға тырысатын талғампаз әншілердің бірі – Ардақ Балажанова. Сонау 2000 жылы-ақ «Шырқа, даусым» республикалық ән байқауының гран-при иегері атанған ол одан бері де талай бәйгелерден оза шауып, халықтың ыстық ықыласына бөленіп келеді. Әншімен әңгіме барысында ұлттық құндылық, ұлттық болмысты сақтау мәселесі төңірегінде де тұшымды ойлар қозғалды.
Өмірлік жарымды Президент оркестрінде таптым
– Сіздің творчестволық өрлеу жолыңыз Президент оркестрімен тығыз байланысты. Бұл өнер ұжымына қалай келіп едіңіз?
– Мен Президент оркестріне Құрманғазы атындағы Қазақ ұлттық консерваториясының екінші курсын оқып жүргенде, 1996 жылы қабылдандым. Содан бері қарай барлық шығармашылығым, өнерім де, өмірім де осы оркестрмен тығыз байланысты. Менің тағдырымды оркестрмен байланыстырған Бекболат Тілеухан ағам болатын. Мұны мен тағдырдың сыйы ретінде қабылдадым. Әйтпесе, сол уақытта өнерде жүрген жастар көп болды ғой, бірақ таңдаудың біреуі маған түскеніне қуанамын. Осы оркестрде жүріп мен көп нәрсе үйрендім, сахнаның қыр-сырын, адамдармен араласа білу, өзіңді өнер адамы ретінде сезіну деген сияқты. Бұрын жұмыс істеп көрмеген, әлпештеген ата-ананың аялы алақанында өсіп жатқан адамның консерваторияның екінші курсында бірден жұмысқа орналасуы басында оңай болған жоқ. Оның артында үлкен жауапкершілік тұрды, соны ақтау оңай шаруа емес еді. Үлкен жауапкершілікті мойынымызға ерте артқандықтан, репертуарымды шыңдаумен айналыстым. Одан бөлек, өнерде өзімше жаңа жол салуға міндетті екенімді, даралануға тиістігімді сол кезде ерте түсіндім. Егер менің өнердегі жолым Президент оркестрімен түйіспесе, өзімнің ішкі жан-дүниеме үңіліп, өнер деген шаңырақтың ішінде маған даралануға мүмкіндік болар ма еді, болмас па еді, ол бір Аллаға аян. Құдайға шүкір, осы ұжымның арқасында достар таптым, орта таптым, сол оркестрден өзімнің өмірлік жан жарымды жолықтырдым. Елбасымен танысуға да мүмкіндік алдым. 1996 жылы Президентіміздің алдында ән салу бақыты бұйырды, сонда ол кісінің алғысын алған едім. Елбасымыз көрген жерде «Ардақжан, қай әніңді айтасың?» деп сұрап жататын, бұл да өнер адамының мерейін өсіреді емес пе?! Ал 1999 жылы Президентіміздің арнайы шақыртуымен Астанаға келдік. Елордаға бірінші бет түзеген жастар біз болатынбыз. Келесі 2000 жылы Елбасының қолынан үш бөлмелі пәтердің кілтін алдық. Сол пәтер біздің бар бақытымыздың куәсі болды. Үш баламызды тәрбиелеп өсірдік. Өнерде жолдасыммен бірге жұмыс істеп келе жатырмын. Астанаға келген жылы бүгінгі Өнер университетіне жұмысқа орналасып, содан бері кәсібилігімді екі жақтап шыңдап келе жатырмын десем болады. Бірінші, әрине, сахнаға лайықты жетілу, екіншісі – шәкірт тәрбиелеу. Бұған қоса, тәжірибемді ұштай түсіп, репертуарымды кеңейте бастадым. Мұғалім болып сабақ беру әрдайым формада болуға, ізденуге септеседі.
– Жастарды өнер жолына баулып келе жатқаныңызға да біраз уақыт болған екен ғой, шәкірттеріңіз көп пе?
– Иә, жаңадан көрініп келе жатқан талантты шәкірттерім бар. Болашақта оларды үлкен сахнадан көремін деп ойлаймын. Олардың бірі – Оңғарбай Айдос. Ол биыл Қазақ ұлттық өнер академиясының колледжін бітіріп, сол университетке оқуға түсті. Одан бөлек, Әйгерім, Толғанай, Жауһар атты небәрі 16-17 жастағы жас шәкірттерім бар. Олардың бәрі болашағынан зор үміт күттіретін жастар.
Жетігенді жаңғыртқан министр
– Соңғы кезде «Асыл», «Пай-пай» сияқты топтармен бірлесіп бейнебаян түсіріп, «Қазына» сияқты топтармен бірлесіп ән айтып жүрсіз. Бұл өзіңіздің бастамаңыз ба, әлде сондай ұсыныстар жиі түсе ме? Жалпы, шығармашылық бірлестікке деген көзқарасыңыз қалай?
– Жаңа сөзімнің басында Президент оркестрі жайлы айтып өттім ғой, осы оркестр жанында көптеген өнер ұжымдары бар. Соның ішінде үрмелі аспаптар, халық музыка ансамблі, түрлі өнер топтары көп. Солардың бәрі жеке сахнада өнер көрсетіп жүрген музыканттардан құралған. Осы оркестрдің ішіндегі кішігірім топтың біреуі – «Пай-пай». Өнер үштігінен құралған жігіттер тобы. Менің жолдасым Марат осы топтың мүшесі. Ең алғашында бұл топ болмаған кезде 2004 жылдары өткен патриоттық әндер байқауына бізден жетігенде ойнайтын музыканттар үштігі қатысқан еді. Байқауда Мадияр Малдыбаев, Марат Хайрушев, Марал Сахметова сынды алғашқы жетігеншілермен бірге «Ағжан-ай» әнін орындаған едім. Бұл әннің идеясын белгілі әнші Бекболат Тілеухан мен керемет музыкант Рүстем Бейсенұлы ұсынған болатын. Сол байқауда мен лауреат атандым. Өнерде топтармен бірлесіп жұмыс жасау содан кейін басталған еді. Жаңа бір сөзімде алғашқы жетігеншілер деуімнің өз мәнісі бар. Сол уақыттарда Президент оркестрін бүгінгі біздің Мәдениет және спорт министрі Арыстанбек Мұхамедиұлы басқарып тұрған болатын. Ол оркестрді жан-жақты жетілдіру үшін 1997-98 жылдары-ақ жетіген аспабының түр-түрін алдырған еді. Оны және әртүрлі экспериментпен жасатты, сол кезде тіпті Саха елінен темірден жасалған «Джатыган» деген жетіген аспаптарын эксперимент жасатуға алдырды. Бүгінде жетігеннің кең қанат жайып, халыққа таралуы сол кездегі Арыстанбек Мұхамедиұлының арқасы деп ойлаймын. Ол кісінің үлкен көңіл бөлуі нәтижесінде бүгінде жетіген осындай биікке көтеріліп, халықпен қайта қауышты. Бұл еңбек айтылуы тиіс.
– Сіздің ән жазатын қасиетіңіз жақсы әндерді таңдауда үлкен септігін тигізетін шығар?
– Менің ән орындаудан бөлек, ән де жазатыным рас, бірақ оны жария еткен емеспін. Шығармашылық қабілетімді халық әндеріне пайдаланамын. Мысалға, халық арасында ұмытылып бара жатқан әндер бар ғой, сол әннің бастапқы бөлігі белгілі болады да, қайырмасы ұмытылып қалады. Сондайда оның қайырмасын өзім толықтырып жіберемін. Тағы бір қатарына иірімін, қайырмасын қосып, жаңаша айтамын. Бұдан ән бұзылмайды, қайта ұмытылып бара жатқан әндер насихатталады. Жалпы, әннің негізі сақталады. Ұмытылып бара жатқан халық әндерін жаңаша өңдеумен осылай шығарып жібереміз. Кезекті бір әнге сөз іздеп жүргенде, қазақтың керемет ақын қызы Танагөз Ілиясованың өлеңдері қолыма түсті. Мен оның шығармаларына шын мәнінде ғашық болып, іздестіре бастадым. Сөйтсем, ол да Астанада тұрады екен. Екеуміз танысқан кезде «қай жақтансыз?» деп сұрап едім. «Қарағандыданмын» деді. Сонда:
Таулардан іздегем жоқ басқа тірек,
Жүрер-ем, тау қызы боп тасқа түнеп.
Тартады да тұрады шыңға қарай,
Қайратты болғаннан соң жаста жүрек, – деп, бір шумақ өлеңін оқып бердім. Сосын «Бұл өлеңді Қарағандыда жүріп қалай шығардың? Сен бұл жерде өзіңді емес, мені суреттеп тұрған сияқтысың. Мен Алматы облысының қызымын, тауда өскенмін кезінде» десем, «мен негізі Нарынқолдың қызымын» деп күледі. Сөйтсем, оның ата-анасы Қарағанды жағына кейін көшіп келген екен, барлық балалық шағы Нарынқолда өтсе керек. Творчестволық байланысқа түскеннен кейін мен оған «бұл әннің тақырыбын «Әлемді сүю» деп алайық, өйткені бұл жерде өзің арқылы әлемді суреттеген сияқтысың, әлемге махаббат жайып тұрғандайсың» дедім, ол қарсылық білдірген жоқ. Осылайша, бұл әнді орындауға кірісіп жатқан кезде, «Асыл» тобының продюсері, әнші қыздары бірге ән айтсақ деген ұсыныс білдірді. Өнерде өсіп келе жатқан жас сіңлілерімнің ұсынысын қабыл алып, «Әлемді сүю» әнін бірге орындадық. Бұл ән белгілі бір деңгейде өз тыңдармандарын тапты. Уақытша «хит» болатын емес, тыңдаған сайын адамға жаңаша ой беретін өміршең ән болды. Негізі, мен өзімнің творчествомда бүгін бар, ертең жоқ болып кететін емес, халық әндері сияқты өміршең шығармаларға кеңірек орын беруге тырысамын.
Ұрпақ алдындағы жауапкершілікті ұмытпаймын
– «Сен ғана» деген әніңіздің бейнебаяны, меніңше, сәтті шыққан дүние. Махаббат туралы әнге басқа біреу бейнебаян түсірсе, оның идеясы мүлдем басқаша болар еді. Бұл бейнебаянда көк бөрі рухы, киім үлгісінен қазақтың түркілік дүниесі көрініс береді. Басқа бейнебаяндарыңыздан да түркілік сарын байқалады. Сірә, жаныңызға түркі дүниесі жақын-ау…
– Ол бейнебаяндарды Мұрат Бидосов деген мықты режиссеріміз түсірді. Бейнебаяндардың сәтті шығуына ол кісінің еңбегі зор. Бірақ режиссердің сондай шешім жасауы – кездейсоқ емес. Ол менің ән айту мәнеріме назар аударғаны сөзсіз. Тіпті, жаңа заманға сай ән орындап тұрсам да, ол менің ұлттық дәстүрмен астасып жатқан ішкі болмысымды таныды, бойымдағы түркілік сарынды сезді. Менің образымды дәл тапты деп ойлаймын.
Жалпы, менің барлық жұмысымда ұлттық көне реңк байқалады. Бала кезімнен тау-тасты, көне қорғандарды аралағанды ұнататынмын. Жайлауда жүрген кезде қалмақтармен қырғын болған жерлерде, қамалдардың қасында ойнағанда, сол жерлердің құпиясын білуге құмартатынмын. Өзім тұрған Сүмбе ауылында Сейпүл деген көше болды. Сейпүл бір кездері үлкен қамал болған деседі. Көктемде қар еріген кезде, жоғары жағындағы жылғалардан бас сүйектер де ағып түсетін. Сондай кезде ескі құмыраның сынықтарын да тауып алушы едік. Ол қамалдың бір шеті әлі күнге бұзылмай тұр. Сол қамалдан мен орта ғасырдың әсерін сезетінмін, тау-тасты аралап жүріп, бұрынғы өткен ата-
бабаларымыз осы жерде жүріп нендей күйді бастан кешірді? Қазақтың басынан өткен нешебір жаугершілік замандарда осы жерде талай қазақтың арыстаны жер үшін шайқасты-ау. Әсіресе, Жетісу жерінде қалмақ-жоңғарлармен көп шайқастар өтті ғой. Бұл аймақта ата-бабаларымыздың кейінгі өмірі қалай өрбіді, тағдырлары не болды? Ылғи менің көкейімде осындай сұрақтар тұратын.
Ұлттық өнерді насихаттап, оны ұрпақтың санасына ерте бастан сіңіру үшін мектептерде арнайы пән ашқан дұрыс. Дәстүрлі әншілер жас жеткіншектерге халық әні бойынша сабақ берсе, керемет емес пе?!
Шешем – тарихшы, әкем әдебиетші болғандықтан, оларға «бұл қамалды таудың ең биігіне неге салды?» деген сұрақтарды жиі қоятынмын. Көз алдыма сол замандарды елестетем де, құдды бір сол дәуірге еніп кеткендей, біресе атқа мініп, біресе жаяулап шауып, өзімдей балалардың алдында қол бастаған батырдай сезініп, атойлап келе жататынмын. Ондай балалық дәуренді бәрі басынан кешкен шығар. Бірақ мені сол жерлердегі көне тарихтың қойнауы үнемі қызықтырды, толғандырды. Содан болар, ішкі болмысыма, ән айту мәнеріме ұлттың көне сарыны біте қайнасып кеткені. Кейбір тыңдаушылар «Сіз ән айтқанда, орта ғасырдың лебін сезінемін», кейбірі «тауда жүргендей әсер аламын» деп жатады. Бұл, шындығында, біздің ішкі дүниеміздің ар жағында жатқан, ерте дәуірде санамызға сіңген ұлттың көне үні, қанымыздағы бүлкілдеп ағып жатқан көк бөрінің сарыны. Кейде адамдар өздерінің қалай айтып, әнге қосылып жатқанын сезінбей қалады. Біздер тек ән айтушылар емеспіз, сахнада өзімізді көрсету үшін жүрген жоқпыз, өнерді насихаттаушылармыз, ұлтты тәрбиелеушілерміз деп ойлаймын. Сондықтан ұлттық құндылыққа, ұлттың әні мен жырына мұқият, жанашырлықпен қарап, ескісін жаңғыртып, ұлттың өзіне қайтарып отыруымыз керек. Ұлтқа қызмет етудің бір жолы осындай. Ұрпақ алдындағы жауапкершілік те өнер адамы үшін ең бірінші орында болуы тиіс. Бүгінгі біздің орындауларымыз ертең мұрағатта қалады. Сондықтан мен қара өлеңдерді таңдаған кезде де барынша талғампаздықпен келуге тырысамын. Мысалы, «Айналайын, қарағым алтыным-ай, ақ жүзіңді көргенде балқыдым-ай» деген қазақтың қалжыңмен айтылған өлеңін негізі ер адамдар орындауы керек, бізде қыздарымыз да осылай ән салып жатады, бұған абай болу керек. Ертеректе мен де «Үкілі кәмшат» әнін орындаған едім, бірақ ол кезде сөзіне онша мән бермеппін, қазір бұл әнді айт десе де, айтпаймын. Неге дейсіз ғой? Әннің өзі керемет, бұл әнді алғаш жеткізуші менің нағашы апамның Асылхан деген сіңлісі еді. Содан үйренген кезде қазіргідей ойым толысқан маман болғанда, сөзін түзейтін едім. Ал бүгінде қара өлеңдерді шығарар кезде үлкен мән беремін. Белгілі ғалым Мырзатай Жолдасбек ағамыздан 65 жылдан кейін есіне түскен анасының әндерін өз аузынан үйренгенмін. Ол ән «Бедел-ай, бөпем-ай» деп аталады. Оны біз «Қазына» тобымен шығарғанбыз. Бұл әнде туысқа, бауырға, ел менжерге деген үлкен махаббат жатыр. Оның өміршеңдігіне, ұрпақтың игілігіне әлі ұзақ жылдар жарайтынына сенемін.
Мектептерде халық әні сабағы енгізілгені дұрыс
– Кейінгі кезде жастар арасында халық әндеріне деген қызығушылық азайып бара жатқандай, ұлттық өнердің насихатын кеңейту үшін не істеу керек, жалпы ұрпақтың бойындағы ұлтжандылықты қалай дамытуға болады?
– Ұлттық өнерді насихаттап, оны ұрпақтың санасына ерте бастан сіңіру үшін мектептерде арнайы пән ашқан дұрыс-ау деймін. Дәстүрлі әншілер жас жеткіншектерге халық әні бойынша сабақ берсе, керемет емес пе?! Әрине, оқушылардың бәрі бірдей әнші болып шықпайды. Ондай мақсат қойылмауы да керек. Бірақ мектепте халық әндерінен сабақ алып, ұлттық рухты, әндегі ұлттық колоритті алпыс екі тамырына сіңірген бала өсе келе өз қағынан жерімейді. Ормандай орысы көп ортада жүрсін, шетелге кетсе де, оның бойына бала жастан сіңген ұлттық ән, ұлттың үні үнемі санасында сайрап тұрады. Ол бір жерде келе жатып халық әнін құлағы шалып қалса, сол бойда тұра қалып тыңдар еді. Бір кезде бала жастан қанына сіңген саз, ұлттың сазы әлдебір халық әуенін естіген сәтте санасында жаңғырып, қанында атой салып жүре бермей ме?! Мектепте бес-алты жыл қолына домбыра ұстап ән салған немесе халық әнін жаттаған бала өскенде бизнесмен болып шықса да, оның жүрегінде «айналайын қарағым, алтыным-ай» деген ән үнемі ойнап жатады. Біз ұлттық өнердің негізін ұрпағымыздың бойына сіңіру үшін осыған үлкен мән беруге тиіспіз.
Біздер тек ән айтушылар емеспіз, сахнада өзімізді көрсету үшін жүрген жоқпыз, өнерді насихаттаушылармыз, ұлтты тәрбиелеушілерміз деп ойлаймын. Сондықтан ұлттық құндылыққа, ұлттың әні мен жырына мұқият, жанашырлықпен қарап, ескісін жаңғыртып, ұлттың өзіне қайтарып отыруымыз керек.
– Жетісу өңірінің әндерін, соның ішінде ұмытылып бара жатқан ескі әндерді жинаумен айналысқаныңызды білеміз. Бұған қызығушылық қайдан басталды және қандай жағдайлар әсер етті?
– Менің ескі әндерді жинап, жаңғыртуға деген қызығушылығымды туғызған – өзімнің анам. Ол кісі халық әндерін сүйіп тыңдайды, біреулер әнді бұзып айтып жатса, қатты қапаланатын. «Өзім айта алмаймын, әйтпесе…» деп күйініп отыратын. Оның өнерге деген құрметі ерекше. Анамның осы хәлін көрген сайын, халық әндерін жинаумен айналысуға қызығушылығым арта түсті. Ұмытылып бара жатқан әндерді тауып, оның бұзылмай сақталуына үлесімді қосқым келді. Жалпы, менің өнер жолында қалыптасуыма анамның сіңірген еңбегі ерекше. Мен дүниеге келместен бұрын әнші болатынымды білген де сол кісі. Түсінде көріп, жақсылықтың болатынын болжап, қалай жасасам дұрыс шешім шығатынын Құдайға сыйынып отырып айтатын. Ауылда бір керемет ән естіп қалса, «мынадай ән бар екен» деп, бірден маған хабарлайды. Әлі күнге маған ылғи осылай бағыт-бағдар беріп отыратын – менің анам. Халық әні «Қара жорғаны» мен анамның арқасында шығарып едім. Консерваторияда оқып жүргенде, көктемде ауылға барғанымда анам «Қабылбек нағашың (рулас) «Қара жорға» деген бір керемет ән айтып жүр» деген соң, барып тыңдап едім. Шынымен де, бұрын орындалмаған керемет ән екен, бірақ бір-екі жолы ғана, сол қайталана береді екен. Үйреніп алғаннан кейін оған қайырма қостым, тағы бір-екі жолын жалғадым, сөздерін қазақтың қара өлеңдерімен байытып шыққанда, бас-аяғы бүтін бір ән дүниеге келді. «Қара жорға» – менің репертуарымда ерекше ойып тұрып орын алатын ән. Мені халыққа танытқан осы «Қара жорға» әні болатын. Қабылбек ағамыз бұл әнді бұдан бұрын да талай айтқан шығар, бірақ сол өңірден шыққан бірде-бір орындаушы оған назар аудармаған ғой, әйтпесе баяғыда елге таралып кетер еді. Анамның сезімталдығының арқасында «Қара жорға» осылай халқымен қауышқан. Ол әнді «мен композитормын», «мен шығардым» деп айтқан емеспін, негізі, халықтыкі болғаннан кейін, халықтың еншісінде қалды. Өзімнің ұлттық нақышта шығаратын әндерім бар, болашақта сәті келгенде, тыңдармандарға ұсынамын.
– Әңгімеңізге көп рақмет! Шығармашылық табысқа жете беріңіз!
Сұхбаттасқан:
Меңдолла ШАМҰРАТОВ
The post Ардақ Балажанова, дәстүрлі әнші: МЕНІ ЕЛГЕ ТАНЫТҚАН – «ҚАРА ЖОРҒА» appeared first on .